سمفونی زمان

دقایق  سکوت انگیز زمین

جایی در  سمفونی زمان

جایی در  نت های کمان

جایی در فالش شدن نهان

گاهی در  دو دو می های نهال

نهال بر گیاه و بذر  جهان

جهان بذرو درو در اعمال عیان

حسام الدین شفیعیان

درون زندگی

قدم بزن انسان درون سیم های خاردار زندگی

پشت آجرهای تمام تاریخ زندگی

پشت تمام حصارهای شکوفه های زندگی

درون قاب عکس خود درون زندگی

تمام فصل های نرسیده به رسیدن به زندگی

مجسمه یخ زده

مجسمه ی یخ زده میدان نبرد انسانها

مجسمه ی فاتح تمام میدان های دور زدگی

دور میدان را خرچنگ زده

مجسمه را آهن زده

تمام درون مجسمه آهک زده

رقص واژگان را دست بر دست تمام شعر ها را آهنگ زده

گیشه حقیقت و شعری مثال کوزه و درون و برون

اگر گیشه حقیقت خالی شد دروغ شیرین جاری شد

اگر بر روشنایی هست اما درستی هست اندیشه هست

آری بخشش هست و ما دنبال حقیقتیم حتی اگر تلخ بهتر از شیرین گذرا

ما احساسات انسانها را جدی میگیریم این جرم ماست اگر اینچنین هست

اما چه کسی بر خود گواهی دهد مگر میشود خود گواهی داد بر خود

خود در نظر دیگران کار توست نه حرف تو

نه کلام فقط بلکه خیلی امورات هست در بر آن

انسانی فکرست و جسم انگار سالیان سال احساس درون چیست

شناخت ها چیست نظاره درون بعد تاریخی انگار صحنه به صحنه جلوی چشم

درون چیست چه بوده چه شده چه رفته هست

درون  هم رستاخیزی هست انسان اگر فکر کنی به آنچه در بر او ممکنست

اما مگر تک نگریست مگر بعد خود نگریست چقدر این را حواله میدهند

گویا در لباس میش گرگ شده اند تکه پاره میکنند

جلوتر از فکر آنها اینجا در بعد قدم بعدی تو ف و ما فرفره

برای تاریخ تولد چرا نگرانی درون را بنگر تو خاطره ای

هزاران برابر آن که قدم داشته دیده او مرد زمانهای دورست

و تو چه میدانی انسان در این جسم و قبل آن با تنهایی ها بوده ای

و تو تنها سر اسرار مخفی نیستی

اگر در بر آن همه بنگری و بالا بنگری و زمین بنگری

هنوز حیات انها را در مقیاس زندگانی ها و حال انها ببینی

قدرت عمل در بر زمین و آسمان همه در بر تایید هست

تقصیر ما چیست اگر سخت تر از همه موجودات شده اند

اما آنهایی که در اتحاد قوی هستند چی

آنها در این اتحاد رازهای سر به بسته دارند

آنها خود در این جهان شرارت پیشه که پر شوند

آیا آنها نیاز بر دیدن دارند آنها حرفهایشان کلامشان

نگرششان سالها پیش هم و آنها چقدر اسرار امیزند

چهره های انها گویا آشناست آنها را دست کم مگیرید

آنها سالیان سال در این زندگانی با تو بوده اند

ولی چقدر اسرار آمیزست

حتی این شعر چقدر پیچیده اما برایشان آشناست

حسام الدین شفیعیان

پروانه بشو

نگاه میکنی عمق پیله را که پروانه شوی
همره عشق چو دیوانه شوی
در چنان چون چرا چنین چگونه شعر شوی
از فکرو خیال خود شعری زده ای
با فتح چنین چون چنان گل زده ای
آخر شعر برای خط زدن نقطه سر خط ویرگول زده ای
حسام الدین شفیعیان